Poronienie, obumarcie płodu, strata ciąży, śmierć dziecka poczętego. Mimo upływu czasu i rozwoju medycyny, śmierć dziecka poczętego jest faktem społecznie obojętnym. Dlaczego tak jest i jak temu zapobiec? Aleksandra Kłos-Skrzypczak, Polskie Stowarzyszenie Obrońców Życia Człowieka. Zapraszam na kolejny odcinek Projektu LIFE. Wiele jest określeń na tę tragiczną sytuację, która w Polsce według statystyk dotyczy rocznie około 40 tysięcy kobiet. Smutek wywołany stratą ciąży rodzi poczucie bezdomności dziecka, które jeszcze nie zakorzeniło się w strukturach rodzinnych, nie pozostawiło po sobie śladu we własnym domu. Tragizm tej sytuacji potęguje brak rytuałów żałoby oraz ucieczka specjalistów różnych dziedzin od podejmowania rozważań na ten temat. Zresztą w dyskursie społecznym trudno mówić o bólu, smutku czy żałobie po utracie dziecka w okresie prenatalnym, skoro środowiska proaborcyjne traktują usunięcie ciąży o 12 tygodnia jako, i tutaj cytat, normalną część życia każdej kobiety. Jak opisać pustkę po poronieniu, skoro w opinii zwolenników postawy proaborcyjnej mamy do czynienia z bardzo małymi, połączonymi ze sobą komórkami, które dopiero w perspektywie czasu, nie wiadomo jakim, staną się dzieckiem. A przecież w myśl etyki normatywnej dziecko jest osobą od aktu poczęcia, a więc od początku posiada naturę ludzką i godność, niezależnie od fazy jego rozwoju czy stanu zdrowia. Pamiętajmy, że człowiek jest istotą społeczną, a ludzkie życie społeczne jest życiem grupowym. Ludzkie istnienie zaczyna się i rozwija w relacjach międzyludzkich w gronie osób najbliższych emocjonalnie, społecznie oraz kulturowo. Dlatego już od poczęcia dziecko winno być identyfikowane jako członek konkretnej społeczności i przez tę społeczność chronione. Tak rozumiana godność wyraża się poprzez stosowanie względem dzieci zmarłych przed urodzeniem, chociażby zaimków osobowych, wybranych wcześniej imion bądź zdrobnień. Pamiętajmy, że dużo łatwiej przechodzi się okres żałoby po stracie ciąży, jeśli można zorganizować pogrzeb. Czasami jest to niewielka uroczystość, symboliczne pożegnanie, ale mają one duże znaczenie dla stanu psychicznego rodziców. W obliczu straty dziecka warto skorzystać ze wsparcia członków rodziny, przyjaciół, duchownych, innych kobiet, które doświadczyły poronienia. To bardzo jednoczy. Co więcej, przekonania religijne i duchowe pomagają w przeżywaniu żałoby. Należy więc ułatwić rodzicom po stracie dziecka maksymalnie wykorzystać potencjał swoich przekonań religijnych i duchowych. Reakcja związana z utratą dziecka w okresie prenatalnym ma charakter bardzo indywidualny, a czasami najważniejsze, co możemy zrobić, to po prostu być. Pamiętajmy o tym. Zapraszamy serdecznie na naszą stronę internetową, do obserwowania nas w mediach społecznościowych oraz subskrypcję kanału YouTube.